عضو سابق تیم ملی فوتبال راگبی که به دنبال مربیگری در این رشته بود، سنگ اندازیهای در مسیرش را یک اتفاق مثبت ارزیابی می‌کند چرا که مسیر او را تغییر داده و او اکنون عضو تیم ملی پاراکانو است.
سارا عبدالملکی به عنوان ورزشکار رشته پاراکانو امیدوار است که به مدال المپیک دست پیدا کند و افتخارات بین المللی خود در این رشته را افزایش بدهد. با عضو تیم ملی پاراکانو که امیدوار است تبعیض‌های جنسیتی به فراموشی سپرده شوند درباره ورود به رشته‌ای که فعالیت می‌کند صحبت کردیم و او همینطور توضیح داد که چرا تصمیم گرفت از مربیگری در رشته راگبی منصرف شود. مشروح گفتگو با دختر پرانرژی تیم ملی پاراکانو در ادامه می‌آید:
یا شیوع ویروس کرونا مشکلی برای برپایی اردو‌ها نداشتید؟
ما در اردوی قرنطینه بودیم و نه کسی از اردو خارج می‌شد و نه کسی وارد اردو می‌شد. محل تمرین بدنسازی و سالن غذاخوری، خوابگاه‌ها و همه اماکنی که ما استفاده می‌کردیم ضد عفونی می‌شد.
تا به امروز حمایت‌ها از شما به چه صورت بوده ظاهرا بعد از تصادف شما یکسری وعده وعید‌ها مطرح شد، اما عملی نشد.
من دیگر خوشبختانه به این مرحله رسیدم که به این مسائل فکر نمی‌کنم و تنها چیزی که روی آن تمرکز دارم هدفم است. اما چیزی که الان یک مقدار من را اذیت می‌کند این است که یک اسپانسر خوب است که متاسفانه ما نمی‌توانیم یک حامی مالی خوبی پیدا کنیم و متاسفانه تنها مشکل همین است، اما تمام برنامه‌ها خیلی منظم از سمت فدراسیون پیگیری می‌شود.
بدترین خبر و بهترین خبر سال برای شما چه بود؟
بهترین خبر این بود که دوباره به اردو دعوت شدم و گفتند که به مسابقات اعزام می‌شوم. بدترین هم هم مشخصا شیوع ویروس کرونا بود چراکه آنقدر این ویروس فجیح بود و روی زندگی همه تاثیر گذاشته، الان نهایت بدی است.
در سال جدید چه آرزو‌هایی دارید؟
یاد گرفتم که از دیگران انتظار نداشته باشم، اما از خودم همیشه انتظار دارم به هدفی که در ذهنم دارم برسم. دوست دارم تمامی آرزوهایم به یک خاطره تبدیل شوند و انتظاراتم این است که خیلی زودتر به موفقیت‌های بزرگ و مدال‌های خوش رنگ در مسابقات برون مرزی برسم چرا که خیلی‌ها چشم انتظار موفقیتم هستند.
خیلی‌ها من را الگوی زندگی خودشان قرار داده‌اند و بالاخره وقتی شما الگوی کسی هستید باید در تمامی مراحل خستگی ناپذیر نشان بدهید و هر طور که شده با سختی‌هایی که پیش روی شماست باید ادامه بدهید.
در همین مدت پیش آمده که ناامید شوید و بخواهید ورزش حرفه‌ای را برای همیشه کنار بگذارید؟
تمام آدم‌ها یک جایی کم می‌آورند و خسته هم میشوند. من هم کم آوردم و خسته شدم و حتی گریه هم کردم، اما این دلیل نشده که ضعیف شوم و باعث شده که قوی‌تر شوم و با انگیزه به مسیرم ادامه بدهم.
یک مدت هم به دنبال مربیگری راگبی بودید.
بله متاسفانه با سنگ‌هایی که جلوی پای من انداختند نمی‌شد که راگبی را ادامه بدهم. حواشی راگبی خیلی زیاد بود و من اذیت می‌شدم. ترجیح دادم که راگبی را کنار بگذارم تا روی زندگی‌ام متمرکز شوم، چون واقعا با تمام عشق علاقه‌ای که به این رشته داشتم من را مجبور کردند که راگبی را کنار بگذارم. البته این را یک شانس بزرگ در زندگی میبینم چرا که اگر همچنان درگیر راگبی بودم هیچوقت دوباره به فکر ورزش قهرمانی نمی‌افتادم. شاید الان مربی راگبی بودم و سمت ورزش قهرمانی نمی‌رفتم. با توجه به سن پایینی که داشتم ترجیح دادم که به ورزش قهرمانی فکر کنم و مربیگری هم به شکلی برای من زود بود.
تا حالا پیش آمده که به جواب سوالی نرسید؟
چرا اینقدر بدی زیاد شده؟ این سوال من است. اگر یک کمی فکر کنند شاید کمتر بدی کنند و این هم در نظر داشته باشند که مشخص نیست چند لحظه دیگر چه اتفاقی برای ما می‌افتد هیچوقت شاید بد نمی‌شدند.
دوست داشتید جای کسی باشید؟
هیچوقت. هیچ کس هم الگوی زندگی من نبوده و همیشه سعی کردم خودم الگوی خودم باشم و از درس‌هایی که می‌گیرم استفاده کنم.
در سال گذشته یکی از مبحث‌هایی که زیاد مورد توجه قرار داشت حضور بانوان در ورزشگاه‌ها بود. نظر شما در این باره چیست؟
به نظرم بانوان با آقایان یک حق مساوی دارند، چون سوای جنسیت همه ما انسان هستیم. همه ما زاده یک خانم هستیم پس به نظرم بانوان جایگاه خیلی بالایی دارند که متاسفانه در کشور ما دیدگاه مناسبی به آن ندارند.
یعنی اگر بدانند که جایگاه خانم‌ها چقدر بالاست هیچوقت تبعیض‌ها بین خانم‌ها و آقایان برقرار نمی‌شود. از نظر من هیچ تبعیضی نباید بین خانم‌ها و آقایان باشد. الان برای مثال یک خانم ورزشکار قهرمان می‌شود و پرچم کشور رابالا می‌برد و یک آقا هم همین کار را انجام می‌دهد. پس چه فرقی در این بین وجود دارد؟ هیچ فرقی بین یک خانم و آقا نیست و همانطور که آقایان حق دارند از تماشای مسابقات فوتبال یا والبیال لذت ببرند، خانم‌ها هم حق دارند که این مسابقات را تماشا کنند.
اگر قرار است که این حق از خانم‌ها گرفته شود پس در کار‌های دیگر هم خانم‌ها دخالت نکنند و مثلا ورزش نکنند، قهرمان نشوند و کار نکنند و فقط آقایان کار کنند. خانم‌ها هم در خانه بنشینند و هیچ کاری نکنند، اما اگر قرار است همه چیز برابر باشد پس درست نیست که تبعیض وجود داشته باشد.
به فوتبال علاقه دارید؟
آنقدر که بعضی اوقات به فوتبال توجه می‌شود آدم حسودی می‌کند. به فوتبال علاقه دارم، اما گاهی وقت‌ها که میبینم که برخی فقط فوتبال را می‌بینند و برای سایر رشته‌ها آنطور که باید ارزش قائل نمی‌شوند، واقعا ترجیح می‌دهم که طرفدار فوتبال نباشم و رشتههای دیگر و ورزشکاران دیگر رشته‌ها را دنبال کنم.
حرف پایانی
دوست دارم که مردم با هم متحد باشیم. دیگر حالم بد شده است که بخواهیم همیشه درباره کرونا صحبت کنیم و بگوییم که چطور از گسترش این ویروس جلوگیری کنیم. ما باید به فکر ریشه کردن این ویروس باشیم و متحد پیش برویم. امیدوارم که در خانه بمانند و بدون تعارف به یکدیگر بگوییم که به دید و بازدید نرویم و ناراحتی هم ندارد. همه باید این نکته را رعایت کنند و عید امسال باید حواسمان به یکدیگر باشد. نباید مسافرت کنیم و در خانه‌هایمان بمانیم تا زحمات کادرپزشکی و پرستاران در بیمارستان‌ها دوچندان نشود. از تمامی عوامل پزشکی کشور هم در مبارزه با ویروس کرونا خسته نباشید می‌گویم و امیدوارم که نابودی این ویروس را روزی در کنار هم جشن بگیریم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر