 |
ضرورت ورزش بر روی سلامتی بر هیچکس پوشیده نیست و همه می دانیم که به ورزش نیاز داریم
اما این نیاز برای کودکان بیشتر احساس میشود. از نظر سازمان بهداشت جهانی کودکان برای داشتن رشد سالم باید در طول شبانه روز ۱۸۰دقیقه فعالیت داشته باشند و حدود ۱۰تا ۱۳ ساعت بخوابند و از این میزان فعالیت باید حدود ۶۰ دقیقه متوسط رو به بالا باشد و رفتارهای کمتر تحرک مثل نشستن در یک مکان بیش از ۶۰ دقیقه باعث آسیب‌های ماندگار در کودکان میشود.
سازمان بهداشت جهانی: سقف سنی برای آموزش علایق ورزشی و کسب سواد حرکتی را تا سن ۱۲ و ۱۳ سالگی می داند. هر برنامه و فعالیت در طول این مدت تضمین کننده افزایش فعالیت بدنی کودکان در طول زندگی پیش رو خواهد بود.
اما متاسفانه در ایران کودکان بیشتر وقتشان را پایه تلویزیون و بازی های کامپیوتری و گوشی و تبلت می گذراند و این یکی از عامل های اصلی به وجود آورنده بیماری‌های غیرواگیردار از جمله دیابت چاقی بچه کی اسکلتی و مشکلات قلبی عروقی است.
بر اساس آمار خود ایران کودکان ما دو برابر میانگین جهانی چاق هستند و موقع ورود به دبستانی ۱۰ درصد کودکان چاق به دبستان می‌شوند که بخش بزرگی محسوب میشود از عوامل تاثیرگذار در این مورد سبک زندگی آپارتمان نشینی و ناآگاهی پدر و مادرها در مورد تغذیه کودکان و البته تبلیغات بد تلویزیونی است. در روزگاران نه چندان دور شرایط زندگی و کیفیت غذایی بیشتر وجود داشت به خاطر ارگانیک بودن بیشتر مواد غذایی و خانه‌های بزرگ و حیات داد وجود خواهر و برادرهای بیشتر که باعث می‌شد بیشتر بازی کنند و بدوند از درخت بالا بروند و دوچرخه‌سواری کنند و مسافت های بیشتری راه بروند برای انجام کارهایی مثل نان گرفتن و به مدرسه رفتن...از این رو کودکان تحرک بیشتری داشتند که باعث بالا رفتن کیفیت حرکات بنیادی می‌شد و همانطور که دیده میشود نسل گذشته علاقه و توانایی بالاتری در ورزش دارند و ازسلامتی بیشتری برخوردار هستن . اما این روزها به خاطر شرایط گفته شده کودکان علاقه ای به انجام فعالیت‌های ورزشی از خود خیلی نشان می‌دهند و وقتی وارد محیط ورزشی می شوند و سواد حرکتی شان با سطح حرکتی مطالبه شده از آنها مطابقت ندارد کودک سرخورده میشود و علاقه خود را از دست می دهد و خود را کنار می کشد.
در کشورهای توسعه یافته با میانسنجی کودکان در یافتند که در هر طیف سنی چه مدل رفتاری در حوزه فعالیت بدنی باید داشته باشند . مثلاً از تولد تا ۷ سالگی بر روی ارتقاء مهارت های حرکتی پایه کار میشود و از ۸ تا ۱۲ سالگی مهارت های پایه ورزشی کار می شود تا بتوانند رشته مورد علاقه را ادامه بدهند و از این رو در برنامه ریزی آموزش و پرورش درس تربیت بدنی در دبستان ها باید به گونه ای صورت بگیرد که جزدروس حاشیه ای نباشد .
چون این درس به دانش آموزان در یادگیری تمام درس های دیگر یاری می دهد و با استفاده کردن از مدرسان باتجربه و استاد های متخصص این رشته باید دانش آموزان را تشویق به ادامه تمرین ها خارج از مدرسه کرد. چون هدف نگهداری در حد مطلوب جسمانی دانش آموزان در سالهای متوالی است. اگر کودکان در سنین کودکی موقعیت لازم برای کسب تجربه های حرکتی و تکرار و تمرین آنها برایشان فراهم نشود ممکن است هرگز فرصت تصیح و تکمیل الگوهای حرکتی بنیادی را پیدا نکنند و به همین دلیل در سنین بالاتر به کندی انجام خواهد شد.
ورزش و درس تربیت بدنی از مهمترین درس های دبستان که با عشق و علاقه و لذت برگزار میشود و باید بشود عامل اصلی نشاط و شادی در مدرسه است. این شادی و شادابی حق مسلم کودکان و نیاز رشد آنان است و دارای تاثیرات اساسی در همه ابعاد جسمانی، شناختی، احساسی و اخلاقی کودک است. کودکان وقتی در بعد جسمانی دارای اعتماد به نفس حرکتی می‌شوند مشارکت اجتماعی بهتری دارند و وقتی احساس خوبی به خود پیدا می کنند میل بیشتری به عشق ورزی و دوست یابی و انجام کارهای گروهی دارد.( الان به جرئت می توانیم بگوییم در این وضعیت کرونایی اهمیت کار گروهی بیشتر از پیش مشخص شد)
کار گروهی در ورزش تقویت میشود و اثبات شده که ورزشکاران اجتماعی تر از غیر ورزشکار آن هستند. نکته قابل توجه برای پدر و مادرها این است که ورزش باعث بالا رفتن رشد هوشی کودکان می شود چون با افزایش جریان خون و گرفتن اکسیژن بیشتر عملکرد در مغز بهبود می‌یابد و ترشح هورمونهای آدرنالین و آندورفین صورت می گیرد که موجب کاهش استرس و بهبود خلق و خو می شود و سلولهای عصبی جدید ایجاد می‌کند و ارتباط بین آنها را بهبود می بخشد و تمرکز را بالا میبرد.
در تحقیقات نشان داده شده حتی ۳۰ دقیقه فعالیت کودکان را قادر می سازد که ۱۰ درصد موثرتر مشکلات را حل کنند و هر چه کودک در فضای قرار بگیرد که برایش سرگرم کننده و شادی آور و لذت بخش باشد در آینده انسانی موفق تر با اعتماد به نفس بالاتر کارآمدتر.
در مقابل مشکلات و قدرت انعطاف پذیری و تصمیم‌گیری قوی تری خواهد داشت.
و به سبب آن جامعه ای سلامت تر شاد تر و پویاتر ای به وجود خواهند آورد ، پس اگر بخواهیم سلامت و شادی و موفقیت جامعه را تضمین کنیم باید به ورزش کودکان بهای بیشتری بدهیم از دولت ها خواستار سرمایه‌گذاری بیشتر و طولانی تر در این زمینه باشیم.
با توجه به ضرورت ورزش برای سلامتی و شادی کودکان که ریشه بقا بودن یک جامعه و کشور می باشد جمهوری اسلامی با این همه منابع و ذخایر و سرمایه گذاری و چهل و اندی سال زمان برای پیشبرد تغییر نسل ها چه کرده است ؟ این سوال من از خودم و جمهوری اسلامی و شماست.
با توجه به تجربه شخصی بنده به عنوان معلم تربیت بدنی جمهوری اسلامی در ایران کاری انجام نداده به غیر از :
یک
حذف لزوم معلم ورزش خصوصاً برای دبستانی ها،درصورتی که لزوم معلم ورزش برای کودکان توضیح داده شد.
دو
کم کردن زنگ ورزش تنها یک ساعت در طول کل هفته و این یعنی فقط بدن درد گرفتن یک فرد که هفته ای یک بار ورزش کند و تاثیری واقعان ندارد برای سلامتی
سه
تشکیل کلاس های پرجمعیت ۴۰ نفره که کارایی معلم رو در اصل میگیره و به معلم نقش یک ناز میده در صورتی که انسان دارد کلاس های تربیت بدنی ۲۴ نفره از حداکثر ش و این نشون دهنده اینه که درس تربیت بدنی هیچ ارجحیت و ارزش و جایگاهی در آموزش و پرورش نداره.
چهار
اختصاص دادن یک سوم فضای ورزشی بر حسب استانداردهای جهانی در صورتی که ایران دارای وسعت بسیاری هست و مشکل زمین و اختصاص دادن فضای ورزشی برای جامعه خودش نداره.
پنج
اهمیت ندادن به پتانسیل‌های ورزش کودکان و دبستانی ها برای اینکه برای ورزش های قهرمانی استفاده بشن در صورتی که در کشورهایی مثل ژاپن و آمریکا قهرمانان خودشون رو از دبستان ها انتخاب می کند.
شش
اجبار در حفظ قانون های دینی و اسلامی مثل داشتن مقنعه و مانتو در هر شرایط و حین ورزش و توبیخ معلم برای اینکه دانش آموز مقنعه اش افتاده یا برداشته شده یا مانتوش باز هست و گرفتن وقت و انرژی معلم برای داشتن یک کلاس پویایی ورزشیو و از دست رفتن علاقه کودکان و نوجوانان به انجام فعالیت‌های ورزشی در مدرسه با توجه به این که هیچ سالنی یا اتاقی برای ورزش به اونها اختصاص داده نمیشه.
هفت
نبود سالن ورزشی و نبستن قرارداد با سالن های ورزشی اطراف مدرسه به علت مهم نبودن ورزش در اموزش پرورش.
هشت
نبود امکانات ورزشی حتی در حد نیاز و تعداد جمعیت زیادی که وجود داره و همکاری نکردن مدیر ها برای تهیه وسایل و امکانات ورزشی
نه
نبود ایمنی کافی برای فعالیت ورزشی حتی اگر حیات باشه ،آسفالت های بسیار بد و بیشتر اوقات خراب که یک عالمه مانع های کنده شده آسفالت یا گل و خار بیرون زده از آسفالت و نمیشه حتی زمین رو خطکشی کرد .
ده
عدم وجود هوای پاک در کلانشهرها در چند سال اخیر موجب تعطیلی زنگ ورزش شده و هیچ کاربرد و راهکاری براش در نظر نمی‌گیرد
یازده
اجازه ندادن برای استفاده از موزیک توبیخ شدید اگر موزیک استفاده بشه که باعث میشه که بچه ها هیچ علاقه‌ای به زنگ ورزش نداشته باشن آنچنان و کلاس بسیار کسل کننده برگزار بشه
دوازده
اجبار به انجام فعالیت‌های کلیشه‌ای مثل المپیاد ورزشی و... که اصلاً کاربردی نیست
بچه ها خسته از این ورزش های کلیشه داخل مدرسه هستند مثل والیبال مثل بسکتبال که سال ها و هر سال از هر معلمی همین رو یاد می‌گیرند آن هم در حد مبتدی و کامل که بتونن ازش لذت ببرند چون هیچ امکاناتی نیست و فقط از سر باز کردن هست با یک زنگ در طول هفته هیچکس والیبالیست یا بسکتبالیست نمیشه مگر اینکه خودش بره بیرون و در باشگاه‌ها و هفته ای سه بار چهار بار فعالیت ورزشی انجام بدهد.
سیزده
شاید مهمترین آن بی انگیزگی معلمان به خاطر مشکلات معیشتی که مجبور می‌کند معلم را در چند جا کار کند تا بتواند خرج زندگی خود را بدهد و نبود بیمه درست و ندادن حقوق و سنوات معقولانه و یکجا (چند سال طول میکشد که بازنشستگی را بدهند و ارزش پول گرفته میشود ) و با توجه به شرایطی که گفته شد دیگر معلم توان و انگیزه برای شغل خود نداشته باشد.
اما با این شرایط کنونی آموزش و پرورش در جمهوری اسلامی ایران این رفتارها نه تنها نشان دهنده مدیریت نامناسب به که به نظر من حتماً در پس این همه تلاش برای تخریب سلامت نسل های آینده هدفی است .
چرا که با تخریب سلامت و عدم اعتماد به نفس نسل جوان و ترویج غم و غصه ارزش گذاری بر روی عزاداری نسل آینده را از پیشرفت و درک واقعیت باز می‌دارد و انسان غمگین و افسرده میلی به یاد گرفتند و مطالبه‌گر بودن و حق گرفتن ندارد.
مطالبه گری جامعه به معنای مرگ دزدی (مدیران ریز و درشت مسئول هست )و ظلم و جهالت است و این برای بقای حکومت جمهوری اسلامی بسیار خطر.
باشد که قدمی برای تفکر و اموزش برداریم زیرا که آموزش یک بزرگسال یک نسل را تغییر میدهد ولی آموزش یک کودک چند نسل را تغییر میدهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر